Zoals vorig jaar zijn we weer met z‘n tweeën na de kuur met de bus naar Kakkadampoyil (verhoogd, op 2222 voet) gegaan, alwaar we net als vorig jaar bij Raffique+Nischa 4d. uitgenodigt zijn.
We reden met een voorhistorische Bus oftewel rammelkast, over stock en steen, als we na anderhalf uur geradbraakt boven aankwamen. Overigens de enigste dagelijkse bus die vanaf Mukkom zonder overstappen direkt naar boven rijdt.
Wij wonen hier goed 100 mtr. onder
de katholieke kerk die bovenaan staat. En de volgende morgen om kwart
voor 7 werd ik, net als vorig jaar, gewekt door de religieuze singsang. Toen heb ik me voorgenomen de volgende dag «te kerk te gaan».
Als ik binnen kwam waren ze al uit volle borst aan‘t zingen. Acht koorknapen rechts van‘t altaar en links evenzovele meiden die samen voorzongen en de gelovigen (+/-70 pers.) zongen na.
Vrij gauw kwam ook de priester binnen die in de ingeschakelde microfonen begon mee te zingen en de gelovigen tot statisten degradeerde. Ondertussen kwamen ook nog ong. 10 obligate laatkomers binnen, zodat er alles bij elkaar tegen de 100 gelovigen aanwezend waren.
Omdat er geen (knie/zit)banken stonden knielden de gelovigen op de gekleurde en gevlochten rietmatten waar de vloer mee bedekt was; als er op het altaar wonderen volbracht werden. Voor de rest van de tijd stonden ze, en zong iedereen mee. En iedereen ging te communie. Behalve ik!
Verlosst Dirk.
Toen ik 50 jaar geleden nog in ’t Veld woonde, in 1970, was er daar nog ongeveer evenveel enthousiasme voorhanden bij de Kerkgangers, hoewel ik toen al lang niet de enigste was die de zin er niet van inzag. Ik wilde gewoon weg zover mogelijk.
Nu kan ik zeggen, laat iedereen geloven wat hij wil. Als hij z‘n naasten daarbij niet al te zeer stoort. Hier in India is dat altijd al zo geweest. Mahatma Gandhi wilde een land met gelijke rechten voor alle politieke en religieuze stromingen en zo staat‘t in de wet geschreven.
Wirtschaft
Auch hier ist die Rezession gut sichtbar: Von den elf kleineren und grösseren Resorts, die hier in den letzten 20 Jahren gebaut worden sind, die (ausser einem, siehe unten) nicht mal fertig sind, ist die Hälfte gar nie eröffnet und die andere Hälfte bereits wieder geschlossen worden. Der vor sechs Jahren gekachelte Vorplatz des offenen Resorts wird gerade von Hand neu gestrichen (!?)… Mit zehn Personen, auf typisch indische Art! Und weil auch hier die Küche nicht fertig ist, kocht Nischa zu Hause für 22 Personen das Dinner, und Rafique liefert es und rechnet grad in Cash mit dem Manager ab.